Αποχαιρετισμός στον Κώστα Γεωργουσόπουλο

Με μεγάλη θλίψη αποχαιρετούμε τον Κώστα Γεωργουσόπουλο, ένα μεγάλο φίλο του ΕΕΑ "ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ". Πριν 20 χρόνια ο Κώστας Γεωργουσόπουλος έγραψε στα ΝΕΑ για τα «μεγάλα θαύματα» που γίνονται στο ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ και χαρακτήριζε την εμπειρία του στο ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ «μία από τις πιο έντονες συγκινήσεις της ζωής μου».

Ευχόμαστε συλλυπητήρια στην οικογένεια και στους φίλους του Κώστα Γεωργουσόπουλου. Ως τελευταίο αντίο παραθέτουμε ένα κείμενο γραμμένο, από τον μαθητή του και φίλο του ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ, Μανώλη Κοζαδίνο.

Από χθες, Σάββατο 7 Δεκεμβρίου, ο δάσκαλος μας «τον ανεξύπνητο ύπνο κοιμάται».

Ο Κώστας Γεωργουσόπουλος υπήρξε ένας από τους σημαντικότερους πνευματικούς ανθρώπους της Ελλάδας, με ανεκτίμητη συμβολή στον πολιτισμό του τόπου. Ως συγγραφέας, θεατρικός κριτικός, μεταφραστής και στιχουργός, ανέδειξε τη δύναμη της ελληνικής γλώσσας και λογοτεχνίας, προσφέροντας γέφυρες μεταξύ της αρχαιότητας και του σύγχρονου κόσμου. Το έργο του, από τις μεταφράσεις αρχαίων δραμάτων έως τα δοκίμια και τις ποιητικές του συλλογές, άφησε ανεξίτηλο αποτύπωμα στις τέχνες και τα γράμματα, ενώ η μακρόχρονη αφοσίωσή του στο Θεατρικό Μουσείο και η επιμέλειά του σε εκπαιδευτικά έργα έθεσαν γερά θεμέλια για την πολιτιστική μας κληρονομιά.

Σμιλεύοντας την πέτρα της ψυχής μέσα στα πολυδαίδαλα λαγούμια της πολιτιστικής αντίστασης, ο «ερεβοδίφης» και γλωσσοδίφης Μύρης, έχει κληροδοτήσει πνευματικά γενιές που περνούν και γενιές που θα έρθουν.

Ως δάσκαλος, ενέπνευσε τους μαθητές του να δουν τη γνώση και την τέχνη με κριτικό πνεύμα, καλλιεργώντας όχι μόνο τη διανοητική τους ικανότητα, αλλά και το ήθος και την αισθητική τους αντίληψη, στοιχεία αλληλένδετα όταν είναι αυθεντικά.

Για μένα, ο Κώστας Γεωργουσόπουλος υπήρξε καθοριστικός για την παιδεία μου και τις επιλογές μου. Μέσα από τα κείμενά του αλλά κυρίως μέσα από την στάση και διδασκαλία του, μου έδειξε πώς να προσεγγίζω τη ζωή με μεγαλύτερη ενάργεια και πολυπλοκότητα, προσφέροντάς μου τα εργαλεία να κατανοήσω την γλώσσα, κύριο εργαλείο για την συνάρθρωση των ανθρώπινων σχέσεων και την θεραπεία των βασάνων. Ο Μύρης μου χάρισε «τέχνημα δυσέκδυτον» πλην όμως ευμήχανον και χρηστικόν και θα τον ευγνωμονώ γι'αυτό.

Η απουσία του αφήνει ένα δυσαναπλήρωτο κενό στον πολύπλευρα χειμαζόμενο τόπο μας. Η σοφία του, η παρουσία του και το πάθος του θα μας λείψουν. Όμως, το έργο του θα παραμένει ζωντανό, φωτίζοντας τον δρόμο μας και αποτελώντας πηγή έμπνευσης για τις γενιές που έρχονται.