• Δύσκολα λόγια

Θέλω να γράψω για το ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ. Όχι επειδή πρέπει, αλλά επειδή θέλω. Κι όμως λίγες φορές στη ζωή μου έχω δυσκολευτεί να γράψω αυτά που θέλω. Το έχω επιχειρήσει αρκετές φορές αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Το χέρι μου σταματά στις πρώτες λίγες λέξεις και δεν πάει παραπέρα. Και δεν φταίει ότι δεν έχω κάτι να γράψω και πρέπει να το βρω. Συμβαίνει εντελώς το αντίθετο. Ξέρω πάρα πολλά για το ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ και μάλιστα κατευθείαν από την πηγή του πόνου εκείνης που είχε την ιδέα και την πρωτοβουλία να το ιδρύσει, που έκανε σκοπό της ζωής της την πραγματοποίησή του και που συνεχίζει με ακάματη επιμονή – επί δεκαετίες τώρα πια – να αγωνίζεται για την όλο και πιο αποτελεσματική λειτουργία του. Τι δημιούργησε στη συγκεκριμένη περίπτωση; Μετουσίωσε τη λύση ενός οικογενειακού προβλήματος σε συλλογική, μεγέθυνε τη μητρική αγκαλιά της σε αγκαλιά που αγκάλιασε και αγκαλιάζει δεκάδες παιδιά. Παιδιά που η ζωή τους, η ανάπτυξή τους απαιτεί παραπανιστή αγάπη, ειδική στοργή, με δυο λόγια, γονική αυταπάρνηση. Κατάσταση ψυχική, που όσοι δεν τη ζουν αλλά απλά την κατανοούν, μόνο με λόγια φιλικά τη συμμερίζονται. Λόγια που και όταν βγαίνουν εκ βαθέων δεν παύουν να είναι λόγια. Κάποιες μάλιστα φορές τα λόγια δεν είναι φτωχά, όπως συνηθάμε να λέμε.. …..είναι πάμπτωχα. Γιατί αυτό που συντελείται στο ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ είναι τόσο θαυμαστό, τόσο «μεγάλο», αγαπητή και ξεχωριστή μου φίλη Ιωάννα Τσοκοπούλου, ου εμάς τους «απ΄ έξω» μας κάνει να νιώθουμε μια κάποια ενοχή.

Ιάκωβος Καμπανέλλης

• Το όνειρο πήρε σάρκα και οστά …

Πρώτα γνώρισα την Ιωάννα, τη φίλη. Ύστερα το πρόβλημα. Αμέσως μετά, κοντά της, γνώρισα την πίκρα, τον πόνο και την απελπισίας που βάραινε στους ώμους της η αδυναμία του παιδιού της, η ιδιαιτερότητά του. Για το πρόβλημα δεν υπήρχε λύση στον ορίζοντα. Ολόγυρα τότε προκαταλήψεις, ένας κόσμος άδικος, σκληρός, συντηρητικός. Και λοιπόν; Το παιδί της δεν είχε δικαίωμα στη ζωή, μια θέση στον ήλιο; Έτσι αναγκαστικά θα γινόταν ένας μικρός πρόσφυγας της κοινωνίας, όπως τόσα άλλα παιδιά;

Πρώτα γνώρισα την Ιωάννα, τη φίλη.

Και μετά το θαύμα.

Αμέσως μετά, κοντά της, το είδα να πραγματώνεται. Ήταν τότε που η Ιωάννα ξέφυγε αποφασιστικά και τινάχτηκε πάνω από την πίκρα της. Ο πόνος που τάραζε συθέμελα τον ψυχικό της κόσμο έγινε πείσμα, και με μια μυστική ράβδο μετατράπηκε σε δημιουργία. Η Ιωάννα απέκτησε ένα όνειρο. Ένα όραμα που κανείς δεν το πίστεψε, γιατί φάνηκε υπερβολικό : να ιδρύσει ένα σχολείο στην εξοχή, φωτεινό και καθαρό, όπου τα παιδιά σαν το δικό της παιδί θα ζούσαν χαρούμενα στις καλύτερες δυνατές συνθήκες. Δηλαδή, για κείνη την εποχή – είκοσι πέντε χρόνια πριν – φάνταξε σαν παραμύθι.  Αλλά το παραμύθι είναι παρηγοριά κι ο καθένας έχει δικαίωμα αναφαίρετο στην παραμυθία.

Βήμα βήμα το όνειρο πήρε σάρκα και οστά.

Πέρασαν κιόλας είκοσι πέντε χρόνια από τη μέρα που έκπληκτοι οι φίλοι της βρεθήκαμε μπροστά στο ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ», το εργαστήρι ειδικής αγωγής, ένα μικρό σχολείο τότε, ένα έργο ιδιωτικής πρωτοβουλίας , αξιοθαύμαστο, που δημιουργήθηκε από το «πείσμα» και τον πόνο μιας μητέρας. Δεν πιστεύαμε στα μάτια μας, όταν φέρναμε στο μυαλό μας τις δυσκολίες, τις αντιξοότητες , τα εμπόδια που παρουσιάστηκαν στο δρόμο κι έπρεπε να ξεπεραστούν.

Ήταν απίστευτο και όμως αληθινό.

Στην διαδρομή αυτών των ετών, έχει πραγματοποιηθεί οπωσδήποτε μια αλλαγή νοοτροπίας στον κοινωνικό ιστό για τα παιδιά με ειδικές ανάγκες, αλλά τότε που η Ιωάννα, η φίλη μου, έπεσε στα βαθιά νερά, τα περιθώρια ήταν ασφυκτικά και αφάνταστα δύσκολα. Σήμερα μετά από μια εικοσιπενταετία το ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ έχει γίνει πρότυπο στον τομέα του κι αυτό, χάρη στη φροντίδα του προσωπικού και στους αξιόλογους και έμπειρους επιστημονικούς συνεργάτες του.

Επειδή όμως σε κάθε έργο χτυπά μια ψυχή, που κατευθύνει , που δίνει το κόκκινο φως, το φως της ελπίδας και της επιμονής για τη συνέχεια, όσο δύσκολη κι αν είναι αυτή, θέλω να δηλώσω απλά και ειλικρινά την ιδιαίτερη αγάπη μου και το σεβασμό που νιώθω για την ψυχή του ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ, τη φίλη μου, την Ιωάννα.

Πιστεύω ότι η γιορτή της εικοσιπενταετίας της ανήκει ολοκληρωτικά και εύχομαι όλα να πάνε καλά και όσο γίνεται ανώδυνα στην επόμενη εικοσιπενταετία.

Αγγελική Βαρελά

• Κιβωτός ανθρωπιάς

Πρόσφατα είχα μια από τις πιο έντονες συγκινήσεις της ζωής μου. Μου δόθηκε η ευκαιρία να επισκεφθώ ένα πρότυπο κέντρο, όπου συνυπάρχει η αγάπη για τον άνθρωπο, η επιστημοσύνη, η αλληλεγγύη και ο αυστηρός επαγγελματισμός.  Πρόκειται για το Εργαστήρι Ειδικής Αγωγής ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ. Ιδρύθηκε το 1979 από μητέρα παιδιού με ειδικές ανάγκες. Στην αρχή σε μια μικρή εξοχική κατοικία στη  Νέα Πεντέλη. Σήμερα είναι μια μεγάλη μονάδα στο ίδιο μέρος, μια κιβωτός μέριμνας για το παιδί με μέση και ελαφρά νοητική μειονεξία. Λειτουργεί ως σχολείο και εργαστήρι επαγγελματικής κατάρτισης.  Φοίτηση, σίτιση, μεταφορά δωρεάν. Ακολουθεί το ωράριο και τις διακοπές ενός δημοσίου Δημοτικού Σχολείου. Φοιτούν παιδιά ηλικίας 14 – 21 ετών. Ένα αφοσιωμένο ειδικευμένο προσωπικό μεριμνά για τη μάθησή τους και την επαγγελματική τους κατάρτιση. Τα παιδιά αυτά μπορούν να ενταχθούν σε τομείς κατάρτισης κηπουρικής (…), πλυντηρίων – σιδερωτηρίων (…), γραφειακής στήριξης (…),  εστίασης και σίτισης (…). Όταν ολοκληρωθεί η κατάρτισή τους εντάσσονται σε τμήματα επαγγελματικής άσκησης.

(Τα Νέα, Τετάρτη 9 Ιουνίου 2004)

• Το θαύμα δίπλα μας

Συνεχίζω σήμερα με τα μεγάλα θαύματα που συντελούνται στο Εργαστήρι Ειδικής Αγωγής ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ. Στο τμήμα Επαγγελματικής Άσκησης οι σπουδαστές (…) ασκούνται : σε βιομηχανική δουλειά (…). Στην υφαντική (…). Στη μεταξοτυπία (…), σε κατασκευή ειδών δώρου (…). Στη φυτοτεχνία, στην ανάληψη παραγγελιών σε εργασία πλυντηρίου – σιδερωτηρίου. Παράλληλα κάνουν θέατρο, γιόγκα, γυμναστική, εκδίδουν περιοδικό, κυκλοφοριακή αγωγή, έτσι ώστε όταν αποφοιτήσουν να κυκλοφορούν στην πόλη αυτόνομα, να βρίσκουν δουλειά, να βλέπουν σινεμά, να πάνε εκδρομές. Πάνω από όλα είναι παιδιά ανοιχτά, χαρούμενα, πρόσχαρα, πρόθυμα, επικοινωνούν, έχουν απόψεις. Συνδικαλίζονται, παζαρεύουν τις αμοιβές τους για τις προσφερόμενες εργασίες. Ο επισκέπτης αισθάνεται πως υπάρχει ακόμα στην εποχή μας και στον τόπο μας ανθρωπιά, απέραντη κατανόηση για τα ανθρώπινα και αισιοδοξία. Ένιωσα να αναβαπτίζομαι και , αν δεν προσέκρουα στη σεμνότητα των στελεχών, θα ήθελα να τους ονομάσω έναν έναν. Θέλω να τους εκφράσω τον θαυμασμό μου και να τους διαβεβαιώσω πως νιώθω μεγάλη τιμή που είμαι συμπολίτης τους.

Τα Νέα, Παρασκευή 11 Ιουνίου 2004 - Κώστας Γεωργουσόπουλος

• Ένας παραγωγικός και φιλικός συνάδελφος

Είναι μεγάλη η χαρά να συνεργαζόμαστε με το Εργαστήρι Ειδικής Αγωγής ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ, προσλαμβάνοντας στη δύναμη των κεντρικών μας γραφείων ένα άτομο με εκπαίδευση σε υποστήριξη γραφείου.

Ξεκινήσαμε τη συνεργασία με ανησυχία αν θα μπορούσαμε να ανταποκριθούμε σ΄ αυτή την προσπάθεια και να σταθούμε συμπαραστάτες στον νέο εργαζόμενο. Με τη βοήθεια, όμως, του εξειδικευμένου προσωπικού από το ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ και λύνοντας μαζί τα όποια προβλήματα, διαπιστώσαμε ότι αποκτήσαμε έναν πολύ παραγωγικό και φιλικό συνάδελφο,  που μας βοηθά καθημερινά στη δουλειά μας. Ευχόμαστε στο ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ και στο προσωπικό του να συνεχίσουν τις προσπάθειες, για να γινόμαστε κι εμείς καλύτεροι άνθρωποι.

Άννα Νάταρ, Διευθύντρια προσωπικού της McDonald΄s Hellas L.t.d.

• Το βραβείο της Κίνησης Πολιτών

Ένα ζήτημα υψίστης κοινωνικής σημασίας και υψίστης κοινωνικής ευαισθησίας είναι η αντιμετώπιση των παιδιών με ειδικές ανάγκες.

Ευτυχώς η Ελληνική κοινωνία, έστω και με αργοπορία, αντιμετωπίζει πια αυτό το θέμα, όχι μόνο στο χώρο τον κοινωνικό αλλά και στο χώρο τον παιδευτικό.

Βρίσκομαι στην ευχάριστη θέση να πω ότι σε όλα τα Πανεπιστήμια και στο Πανεπιστήμιο το οποίο εκπροσωπώ υπάρχει ένας αριθμός Πανεπιστημιακών εδρών και Πανεπιστημιακών συναδέλφων οι οποίοι ασχολούνται με το θέμα της ειδικής αγωγής, ευαισθητοποιώντας τους αυριανούς δασκάλους, τους αυριανούς καθηγητές μέσης εκπαίδευσης στα θέματα της ειδικής αγωγής.

Η Κίνηση Πολιτών επέλεξε και βραβεύει μια άλλη προσπάθεια, το Εργαστήρι Ειδικής Αγωγής ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ, θέλοντας να βραβεύσει την ιδέα και την πράξη που ξεκίνησε από μια μητέρα παιδιού με ειδικές ανάγκες πριν από 24 χρόνια , η οποία ίδρυσε το Εργαστήρι ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ. Με ποιον σκοπό ; Με σκοπό να πάρει παιδιά που έχουν μέση ή ελαφρά νοητική υστέρηση και να τα εντάξει επαγγελματικά στην κοινωνία, δημιουργώντας δεξιότητες στα παιδιά αυτά και φέρνοντάς τα απευθείας στο χώρο εργασίας, ασκώντας τα και δίνοντάς τους την ευκαιρία να σταθούνε επαγγελματικά μόνα τους, με μια ψυχολογική στήριξη, με μια κατάρτιση και με μια προσπάθεια να δημιουργεί στα παιδιά αυτά αυτονομία.

Αυτό έχει επιτευχθεί. Περίπου εκατό παιδιά σήμερα φοιτούν σ΄ αυτό το Εργαστήρι, ενώ  παράλληλα υποστηρίζονται άλλα, τα οποία έχουν τελειώσει και ασκούν κάποιο επάγγελμα.

Τα παιδιά που πηγαίνουν εκεί είναι από δεκατεσσάρων έως είκοσι ενός ετών και αναπτύσσεται μια πολύ χρήσιμη κοινωνική δραστηριότητα.

Κυρίες και κύριοι, νομίζω ότι δικαιούμεθα να βραβεύσουμε το Εργαστήρι Ειδικής Αγωγής ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ.

Γιώργος Μπαμπινιώτης, απομαγνητοφωνημένο κείμενο.

Το σκεπτικό της βράβευσης:

Βραβεύεται το Εργαστήρι Ειδικής Αγωγής ΜΑΡΓΑΡΙΤΑ διότι :

1ον Παρέχει ασφαλές κοινωνικό καταφύγιο σε παιδιά με μέση και ελαφρά νοητική υστέρηση προσφέροντάς τους διάγνωση, κάθε είδους ψυχολογική υποστήριξη, εκπαίδευση και δεξιότητες.

2ον Με τη διακριτική επίβλεψη των ανθρώπων του σωματείου, οι νέοι αυτοί εκπαιδεύονται σε πραγματικούς χώρους εργασίας, αναλαμβάνοντας από εργοστάσια παραγγελίες συσκευασίας προϊόντων, συναρμολόγηση ηλεκτρικών εξαρτημάτων, εκτύπωση εντύπων, κ.λπ., προκειμένου να αποκτήσουν επαγγελματικές δεξιότητες και να ενταχθούν στην αγορά εργασίας.

3ον Συμβάλλει στην άρση της αρνητικής έως και ρατσιστικής διάθεσης εκ μέρους  της κοινωνίας, φροντίζοντας, μετά το στάδιο της μαθητείας, για την επαγγελματική τους  αποκατάσταση, προωθώντας παράλληλα προγράμματα συνεχούς επανακατάρτισης, που τους βελτιώνουν διαρκώς τις δεξιότητες και βοηθούν στη διατήρηση της θέσης εργασίας τους.